Πέταξε ο Σπύρος με ένα ξαφνικό δυνατό φτερούγισμα!

 

Πέταξε ο Σπύρος με ένα ξαφνικό δυνατό φτερούγισμα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Έφυγε ξαφνικά χωρίς κανένα αποχαιρετισμό ο αγαπημένος φίλος της παιδικής μας ηλικίας, ο συμβολαιογράφος Σπύρος Αρβανίτης, το γλυκύτερο πλάσμα της Λευκάδας. Ήθελες να τον συναντάς στο δρόμο και να τον χαιρετάς επί μακρόν κι εκείνος να σου μιλάει για μέρες κοινής μνήμης με το βλέμμα στραμμένο πάντα με σεμνότητα προς τα κάτω.

Στην πραγματικότητα ο Σπύρος, ο δικός μας φίλος, ήταν η επιτομή της σεμνότητας. Μειλίχιος, βαθύνους, σκεπτόμενος, εξαιρετικός στην συμβολαιογραφική τέχνη, σε μάγευε με τη βαθειά του ξενάγηση σε όλα τα θέματα με τα οποία καταπιανόταν ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος του πολιτισμού και ως φίλος της κοινής ιστορικής καταγωγής.

Υπήρξε ίσως ο μοναδικός πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου της Λευκάδας επί ημερών δημαρχίας Κώστα Δρακονταειδή, που όταν παρουσίαζε ένα έργο, ένα βιβλίο, μια παράσταση, ένα δρώμενο στο Δήμο, ήταν πάντα διαβασμένος σε βάθος και μιλούσε με εκείνο το γαλήνιο ύφος του και πάντα με τα μάτια χαμηλωμένα σα να τον θάμπωνε ο ουρανός, τα φώτα, οι κάμερες.

Τον Σπύρο τον γνώρισα από πολύ μικρή, ήταν παπαδάκι στην εκκλησία του πατέρα μου, όπου ο δικός του μακαριστός πατέρας υπηρετούσε στο επιτροπικό μας. Τον θαύμαζα γιατί ήταν μεγαλύτερος ακόμη και από τον αδελφό μου τον Αποστόλη και έπαιρνε το θυμιατό ως γνώστης και το κρατούσε με τρομερή υπερηφάνεια στη μικρή και τη μεγάλη έξοδο της Κυριακάτικης λειτουργίας. ΄’Ηταν ο εκλεκτός του πατερούλη εκεί στους Αγίους Αναργύρους σε χρόνια ανέμελα και ανεπίστρεπτα.

Μάλιστα, είχε μια ελαφρά ραιβοποδία, δηλαδή τα πέλματά του στρεφόταν προς τα μέσα, κι εγώ αυτό το θεωρούσα μια υπέροχη ιδιαιτερότητα. Και προσπαθούσα να τον αντιγράψω γιατί σκεφτόμουν πως αυτός ήταν μεγαλύτερος και μάλλον αυτό θα ήταν το σωστό περπάτημα ενός γυμνασιόπαιδου. Και μην ξεχνάς πως βιαζόμουν να μεγαλώσω τόσο πολύ, μα τόσο πολύ γι αυτό άρχισα να τον μιμούμαι. Ωσπου το ανακάλυψε η μαμά, με πήγε αμέσως στον παιδίατρο Κατσικογιάννη, ο οποίος μου εξήγησε ότι αυτή ήταν μια εξαίρεση περπατήματος και όχι το κανονικό. Και η μαμά με έβαζε μπροστά της να περπατάω επί μέρες γιά να σταματήσω να μιμούμαι το Σπύρο.

Όμως μια μέρα έτσι ξαφνικά, νεότατος έφυγε ο πατέρας του από καρδιά, εκεί πλησιάζοντας στα πενήντα του χρόνια. Πέταξε στον ουρανό και άφησε τη μητέρα του χήρα με τρία ορφανά παιδιά, τον Σπύρο, τη Μαρία και τον Παυλάκη. Ο παπα -Νίκος κυριολεκτικά συγκλονίσθηκε από αυτόν το ξανφνικό θάνατο καθώς ο κύριος Αρβανίτης ήταν από τα στελέχη του επιτροπικού του.

Σύντομα, ο Σπύρος, μαθητής του Γυμνασίου-αν δεν απατώμαι- και η μητέρα του χρειάστηκε να βρούν δουλειά για να βιοπορισθεί η ακέφαλη πλέον η οικογένεια. Ετσι ο πατέρας μου με βαρειά καρδιά τον παρεχώρησε στον παπα- Δημοσθένη στον Αγιο Νικόλαο ως επί πληρωμή νεωκόρο και η μητέρα του έγινε καθαρίστρια με υπερηφάνεια στο ναό και σε τράπεζες.

Αδειασε η εκκλησία με την αποχώρησή του απο το δικό μας ιερό. Δεν είχα πιά ένα πρότυπο να θαυμάζω, ο ψηλόλιγνος μακρινός φίλος μου μας είχε εγκαταλείψει. Αλλά πάντα έμεινε μέσα μου σαν πολύ δικός μου άνθρωπος γιατί ο πατερούλης συνέχιζε να τον αγαπάει και να τον θαυμάζει για τον παιδικό ηρωισμό του.

 Ο Σπύρος σπούδασε Νομική, επέστρεψε στη Λευκάδα, έγινε συμβολαιογράφος . Παντρεύτηκε , έκανε δύο υπέροχα παιδιά, ο γιός του ακολούθησε το δρόμο της ιεροσύνης, σαν κάτι μαγικό από την εποχή του παππού του και του δικού μου πατέρα, του παπαΝίκου , να τον έσπρωξε στην ιεροσύνη. Σήμερα, τον βλέπω στην αγορά με τα παιδάκια και τη γυναίκα του και όλο ονειρεύομαι να τον δώ μια μέρα εφημέριο στο ναό μας, εκεί στους Αγίους Αναργύρους που μεγαλώσαμε με τον πατέρα του.

Τον Σπύρο τον συναντούσα συχνά στην αγορά ή σε εκκλησιαστικές συνευρέσεις και δεν περνάει ούτε μια στιγμή που να μη θυμάμαι τις μέρες του στο ιερό του πατερούλη. Ο Σπύρος Αρβανίτης αποτέλεσε είδωλο των παιδικών μου χρόνων για εκείνη την υπεροχή του στο σχολείο, τη σεμνότητά του στη συμπεριφορά και την απόλυτη αφοσίωσή του στην πατρική του οικογένεια.

Η μητέρα του μετά τη συνταξιοδότησή της δεν έλειψε ποτέ Κυριακές ή γιορτές από την εκκλησία μας, το ίδιο και η αδελφή του η Μαρία. Και ο Παυλάκης, συμμαθητής του Αποστόλη, είναι συχνός επισκέπτης της Λευκάδας, πιό κοσμικός και απόμακρος, αλλά δικός μας άνθρωπος.

Δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός,πικρός, τετελεσμένος . Νιώθω σχεδόν σα νάφυγε μέλος της οικογένειάς μας καθώς μια τεράστια σκιά απλώθηκε στη Λευκάδα με το αιφνίδιο φτερούγισμα του Σπύρου στα ουράνια. Η απουσία του θα είναι για μένα ένα μεγάλο σύννεφο που θα καλύπτει τα εναπομείναντα της ζωής μου καλοκαίρια.

Καλο ταξίδι εκεί που πας , να πάρεις χαιρετίσματα σε όλους και προπάντων να πεις στην Πεταλούδα μου πως δεν περνάει μέρα χωρίς να την αναπολήσω.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι ο Σπύρος, έκανε ένα υπέροχο επικήδειο κατά την ιερατική κηδεία του παπα Νίκου που υπήρξε  και δικός του πνευματικός καθοδηγητής. Αντιγράφω:

«Ως οικογενειάρχης -το άφησα τελευταίο- ο εκλιπών ανέδειξε μιαν άριστη οικογένεια. Απέκτησε με την πρεσβυτέρα Μαρία τρία παιδιά που ευτύχησε να τα δει αναγνωρισμένους, διαπρεπείς επιστήμονες και χρηστούς ανθρώπους, πραγματικά κοσμήματα της κοινωνίας μας, τον Αποστόλη, την Ιουστίνη και το στερνοπαίδι του, την ατυχή -φευ- Κωνσταντίνα, το νήμα της ζωής της οποίας τόσο πρόωρα κόπηκε, προξενώντας του πόνο αφόρητο και οδύνη ανείπωτη, όπως ανείπωτη θλίψη του προξένησε και η αποδημία της πρεσβυτέρας Μαρίας που επακολούθησε, δυστυχίες, που όμως τις υπέμεινε αγόγγυστα, με αληθή ιώβειο υπομονή, εγκαρτέρηση και δύναμη, την οποία αντλούσε από Τον νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχοντα.»